Հոնը մարդու ամենասիրելի պտուղներից մեկն է։ Դժվար թե գտնվի մի ընտանիք, որ ձմեռվա համար հոնի մուրաբա, կոմպոտ, հյութ կամ գոնե չորացրած հոն չունենա։ Դա նույնպես գալիս է դարերի ընթացքում կուտակված կենսափորձից՝ ժողովրդական բժշկությունից։ Հոնը պարունակում է մեր օրգանիզմի համար մի շարք կարևոր նյութեր` շաքար, օրգանական թթուներ, վիտամին C, դաբաղիչներ և այլն։ Տեղին է նշել, որ թվարկած նյութերի տեսակետից վայրի պայմաններում` անտառում աճած հոնն ավելի հարուստ է, քան այգում աճեցրածը։ Անտառի հոնի մեջ շաքարի քանակը հասնում է մոտ 9%֊ի, օրգանական թթուները կազմում են 2-3%, վիտամին C֊ն` 55 մ/գ%, սակայն այգում աճեցրած հոնի պտուղներն ավելի խոշոր, մսալի ու հյութալի են լինում։

Ժողովրդական բժշկության մեջ հոնը հայտնի է որպես լավագույն միջոց նյութափոխանակության, սակավարյունության, մաշկի հիվանդությունների, պոդագրայի և մկանային ցավերը բուժելու համար։ Առաջարկվում է պատրաստել հոնաջուր` մեկ բաժակ ջրի համար վերցնել մեկ ճաշի գդալ չոր հոն, դնել կրակի վրա, թողնել մինչև եռալը, վերցնել կրակից, թողնել 30-50 րոպե և օրական 3 անգամ կես բաժակի չափ խմել։

Հոնի հրաշալի դաբաղիչ հատկության շնորհիվ բժշկության մեջ այն օգտագործվում է ստամոքս-աղիքային համակարգի խանգարումների ժամանակ։ Հոնից պատրաստում են նաև դիետիկ ճաշատեսակներ, հատկապես մանկական պրակտիկայում։ Այն հրաշալի ախորժաբեր ու քրտնաբեր հատկություն ունի։ Հոնը թարմ վիճակում երկար պահելու համար պետք է այն մաքրել ավելորդ մասերից, վրան ցանել շաքարավազ ու պահել հով տեղում։ Այն կարելի է երկար պահել նաև շաքարահյութի` օշարակի մեջ։ Հոնը պետք է չորացնել շոգ օրերին, բայց ոչ արևի տակ (տանիքում և այլ տեղերում), փռելով որքան կարելի է բարակ շերտով, որ շուտ չորանա։ Հակառակ դեպքում՝ այն փչանում է։ Չորացրած հոնը ավելի լավ է պահել փայտյա ամանի մեջ, չոր տեղում։